Regelmatig hoor ik mensen zeggen dat ze verslaafd zijn aan chocola of aan zoet of aan chips. Ze rijden er zelfs voor naar een nachtwinkel of zouden er een moord voor begaan. Ik zeg dan: “Neen hoor, jij bent helemaal niet verslaafd, jij eet gewoon graag die dingen.” Als je jezelf ervan overtuigt dat je verslaafd bent dan maakt het dat allemaal veel moeilijker om deze gewoonte af te leren.

Een kind dat zijn speelgoedje niet krijgt kan ook hysterisch worden. Is die dan ook verslaafd? Bestaan er afkickinstellingen voor zoals bij een drugsverslaving? Als je op vakantie bent dan kan je toch ook zonder chips? 

Je mag dus niet spreken van een verslaving maar van een gewoonte of een conditionering. En dat maakt het al veel makkelijker om het af te leren.

Oke, toegegeven, als je plots stopt met zoet eten dan kan je een dizzy gevoel krijgen of een watten kop. Of de bibber. Dit komt omdat het suikergehalte in je bloed zakt. Maar dit kan je makkelijk opvangen door donker brood te eten (vezelrijk, trage vertering, geen suikerpieken). Eventueel eet je de eerste 2 dagen tussendoor een boterham tot je na maximum 4 dagen volledig bent ‘afgekickt’. 

Eet je veel chips of chocola eet dan zit die smaak ook vers opgeslagen in je geheugen. Je proeft het al als je er nog maar aan denkt! En dan begin je natuurlijk al te slikken. Dit noemen ze goesting krijgen in. Als je daarentegen een hele tijd geen chips of chocola gegeten hebt dan weet je wel dat dat lekker is maar je denkt niet meteen aan de smaak ervan. Blijft de smaak je toch achtervolgen neem dan een muntje in je mond.

Wil je stoppen met al deze dingen te eten maak dan niet de fout door te beslissen wat je niet meer gaat eten. Uw brein kent deze redenering niet. Als je zegt dat je vanaf nu geen chocola meer gaat eten, waar denk je dan aan? Juist, aan chocola. Daarom is het productiever als je beslist wat je wél gaat eten: mmm, lekker een banaan, of verse ananas of verse fruitsla,… En denk aan de positieve dingen die je ervoor terug krijgt. Dan wil je zelfs geen chips meer.