Omdat ik ervan overtuigd ben dat we nog veel kunnen leren van de Blauwe Zones ging ik zelf naar Okinawa om er een en ander te checken. Het is het hoofdeiland van een eilandengroep in het uiterste zuiden van Japan en telt momenteel 1,3 miljoen inwoners. Het merendeel leeft in het zuiden in de hoofdstad Naha. Sinds de tweede wereldoorlog is er ook in dit zuidelijke deel een Amerikaanse legerbasis gevestigd. Het is overduidelijk dat deze Amerikaan het leven hier in zuidelijk Okinawa heeft geïnfecteerd. Overal zie je fastfoodrestaurants. Niet enkel Burgerking en MacDonalds domineren het stadsbeeld maar ook het ene naast het andere streetfoodrestaurant dat gefrituurde snacks aanbiedt. Wat voor mij ook opvalt is de grote aanwezigheid van shops die ijs aanbieden. Ijs gemaakt van koeienmelk terwijl het overgrote merendeel van de Aziaten geen koemelk verdraagt.  Dat is misschien nog iets interessant voor de wetenschap.

Het is best jammer om te zien hoe de jeugd hier geniet van al deze smeuïge troep terwijl hun voorouders een o zo gezonde keuken hadden. Helemaal teleurstellend is dat niemand hier ooit van de Blue Zone gehoord heeft. Als ik hen uitleg wat het inhoudt reageert er hier en daar iemand van ‘ O yes, healthy food and old people, isn’t it?’. De echte jeugd bekijkt me alsof ik van Mars kom.

In het hoge noorden van het eiland gaat het er totaal anders aan toe. Hier ligt het gebied waar er abnormaal veel oude mensen wonen: 34 ouder dan 100 jaar per 100000 inwoners. Ik ben echt niet naar dit gebied gereisd om deze mensen te vragen wat hun geheim is. Daarmee hebben al genoeg onderzoekers hen verveeld. Maar met te zien leer je veel. Het is ook geen wonder dat de jeugd hier wegtrekt omdat er heel weinig privacy is. Iedereen woont hier zo dicht op elkaar in piepkleine huisjes en toch is het overal enorm stil. Heel bizar. Er heerst hier een sfeer van sereniteit en vrede. Je voelt het respect dat iedereen voor mekaar heeft. Iedereen buigt diep en glimlacht als ze mij zien. Best ontroerend. Dit is iets wat je niet verwacht van een terughoudende Japanner. Ik zie een jong meisje haar stokoude grootmoeder, of wellicht een paar keer overgrootmoeder aan de hand begeleiden. 

De befaamde tuintjes waar deze mensen tot hun laatste dag in werken zijn duidelijk allemaal bio geteeld. De groenten zijn opvallend groot. Blijkbaar heeft de vulkanische grond hier iets mee te maken. 

Van luxe is hier totaal geen sprake. Hoe die oudjes het hier stellen met hun toilet in Japanse stijl is mij een raadsel. Wellicht blijf je er lenig van om elke dag zo gehurkt te moeten gaan zitten. 

Ik zie ook een stokoud ventje dolgelukkig als hij een paar Sint-Jakobsvruchten vindt tussen de stenen in de zee. Hij kan amper lopen maar springt toch gezwind nog op zijn fiets die ze in België niet meer zouden accepteren in een kringwinkel.

Zeedruiven

In de plaatselijke winkel vind je enkel wat nodig is: opvallend veel groenten voor degenen die geen tuin hebben, veel fruit, verschillende peulvruchten,  thee, kruiden, vis en zeewier, … en arachideolie en rijstolie. Dit is in tegenstelling tot wat de Amerikaanse onderzoekers beweren. Zij hebben het altijd over olijfolie, maar hier groeien helemaal geen olijven. Mijn vermoeden werd ook bevestigd na wat opzoekwerk in de plaatselijke bibliotheek. 

De lokale bus zit ook vol met oudjes. De ene al ouder en krommer dan de andere, maar iedereen helpt iedereen. De ene staat zijn plaats af aan iemand die nog ouder is en schuift op naar achter. De buschauffeur rijdt pas verder als iedereen gezeten is, hoe lang dit ook duurt. Iedereen vindt het normaal dat er gewacht wordt omdat dit ook voor hen gedaan wordt. Respect voor iedereen. Deze maatschappij werkt duidelijk volledig op respect. Iedereen lijkt hier gelukkig en tevreden. Hier maken ze zich niet druk of hun schoenen aangepast zijn aan hun tas, terwijl ze toch best een trots volk zijn. En terecht. 

Dit eiland is een mooi bewijs dat levensstijl en gezond eten duidelijk een oorzaak zijn van lang en gezond leven. Enkel genetica kan dit niet verklaren omdat veel kinderen die in het zuiden zijn gaan wonen door de Amerikaanse levensstijl vlugger sterven. Degenen die in het noorden blijven wonen worden beduidend ouder. 

Ook in België kunnen we een BlauwVlaanderen creëren. We hebben zoveel kennis over hoe we gezond kunnen eten. Dit is voor iedereen haalbaar als we er maar voldoende belang aan hechten. We hebben mogelijkheden genoeg om te bewegen. We hebben prachtige parken en bossen. En we zouden met zijn allen veel gelukkiger zijn mochten we respectvoller met elkaar omgaan en iedereen in zijn waarde laten. En een groot deel van de stress zou al gereduceerd kunnen worden mochten we meer tevreden zijn met hetgeen we hebben en ons niet ongelukkig maken door hetgeen we niet hebben. Luxe en uiterlijk zijn niet belangrijk, het is het innerlijke wat mensen mooi maakt. Als we dat maar eens meer zouden beseffen in ons Belgenlandje.