Marina plofte zowat letterlijk op de stoel voor mij met de boodschap: ‘Jij moet me helpen, anders ga ik dood!’
Oke.
Ze vertelde dat ze al haar hele leven een strijd moest voeren tegen haar overgewicht, maar na haar borstkanker was het toch wel echt uit de hand gelopen. Ze wist dat ze at om haar emoties te onderdrukken.
Je zou heel graag weten hoeveel ze woog, maar je kan je er wel wat bij voorstellen als ze nog maar amper kon stappen.
Na haar verhaal paste ik hier en daar haar voedingspatroon aan zodanig dat het voor haar haalbaar was. Ze begon af te vallen, in het begin vrij snel omdat ze zo sterk gemotiveerd was en natuurlijk ook omdat ze zoveel woog. Het opgeblazen gevoel was al vlug verdwenen en ze kreeg meer energie. De kortademigheid beterde. 

Tijd voor een nieuwe stap: meer bewegen. ‘Ik wist dat dit ging komen. Ik kan echt niet gaan sporten, ik ben nooit sportief geweest, mijn knieën doen dan zeer, blablabla,…’ Dat zal wel zo zijn, maar toch moet het. Ik kwam te weten dat ze een ouder hondje had met zowat dezelfde problemen als haar. ‘Oke, Marina, wat denk je ervan om elke dag met je Pukkie te stappen tot aan de eerste lantaarnpaal? Daar gaat je Pukkie toch even snuffelen en dan kan jij even uitrusten. Daarna ga je weer terug. Als dat lukt, dan doe je dat ’s morgens én ’s avonds. Als je voelt dat het kan, dan neem je de volgende lantaarnpaal. En Marina viel verder af. Het stappen ging steeds beter. En met Pukkie ook.

Tijd om te upgraden!
Een fiets? ‘Zie je mij al op een fiets? Zo’n ding breekt in twee als ik daar opzit!’ Het moest zo zijn dat een pas overleden tante een fiets met een lage opstap achterliet. Deze was dus bestemd voor Marina. 

En nu, zowat 2 jaar later rijdt Marina met een koersfiets rond! Je zal ze niet in de reclameblaadjes tegenkomen, maar ze is nu dolgelukkig met haar nieuwe leven!

Marina beseft nu waar ze vroeger fout zat met haar voeding. Ze heeft zich erbij neergelegd dat ze zich niet àlles kan permitteren wat lekker is. Ze eet nu veel bewuster en gevarieerder en ze heeft geleerd dat gezond ook lekker kan zijn. De zoete behoefte is verdwenen. Het emotionele eten heeft ze onder controle omdat ze zich nu veel beter voelt en ze zich kan afreageren met het fietsen in plaats van met eten. Ook het inzicht in hoe emotioneel eten werkt heeft haar hierbij geholpen. Natuurlijk kan ze zichzelf ook wat meer kcal permitteren omdat ze die weer weg fietst.

Ze heeft maar van 1 ding spijt: dat ze hier niet eerder aan begonnen is…

Heb jij je er ook bij neergelegd dat het je lotsbeschikking is om zoveel extra gewicht mee te zeulen? Niks lotsbeschikking. Iedereen kan gewicht verliezen. Laat door een echte diëtist uitzoeken wat voor jou haalbaar is. De kwaliteit van je leven zal er enorm op verbeteren.