Ikaria…

Een eiland waar de stilte anders klinkt.

Waar iedereen op dezelfde golflengte leeft.

Een eiland waar een auto maar drie versnellingen nodig heeft om niet te zeggen twee.

Waar de krekels voor de muziek zorgen.

Waar niemand zich druk maakt om onbenulligheden.

Waar tijd relatief is. Als een shop open gaat om 10 uur dan is dat ongeveer zo iets. Vóór 10 uur is het tijd om te genieten van andere dingen en als dat wat langer duurt gunt iedereen je dat.

Waar respect aangeboren lijkt. Hebben je kinderen kauwgum geplakt op de autozetel dan maken ze wel een tekening voor je om deze op de kauwgum te plakken.

Waar families blijven samenwonen en zorgen voor mekaar. Iedereen en alles op zijn tijd. Grootouders zorgen voor de kleinkinderen, kleinkinderen zorgen voor de overgrootouders.

Waar alles biologisch en puur blijft. De groenten en fruit in de winkels blinken niet en lijken niet vers van het veld te komen, ook al zijn ze veel verser dan vers.

Waar vegetarisch en vaak zelfs veganistische maaltijden de norm zijn in restaurants.

Waar geiten nog in het wild mogen leven. 30000 geiten voor 8000 inwoners. De geiten worden enkel verder gemolken als de baby-geiten genoeg melk hebben gehad om zelfstandig te eten.

Waar niemand een horloge draagt.

Waar enkel plastiek wordt gebruikt om de espresso freddo’s voor de toeristen in te serveren.

Waar mensen je op je woord geloven. Alles draait om vertrouwen krijgen en vertrouwen geven.

Waar iedereen elkaar helpt. In de winter is het immers overleven in de bergen.

Waar er elke week wel ergens een panegryi is: een volksfeest waar echt iedereen danst. Het gaat niet om het dansen maar om samen te lachen.

Waar de sterren harder schitteren dan de straatverlichting. Er is dan ook geen lichtpollutie.

Waar de Europese gemeenschap duidelijk aanwezig is: er worden enorm brede wegen aangelegd voor de enkele auto’s.

Waar regelmatig de weg weg is. Een gloednieuwe hoofdweg wordt plots een betegeld pad dat je naar de kerktoren leidt. Van daaruit gaat het eventueel verder over een met rotsen bezaaide zandweg.

Waar een auto wordt gebruikt waarvoor hij dient. Om een deuk meer of minder maakt niemand zich druk. En waarom voor airco betalen als je gewoon de ramen kan openzetten?

Waar het openbaar vervoer enkel uit een taxi bestaat of waar je nog met je duim kan zwaaien. Waarom een bus gebruiken voor enkele mensen? Een paar dagen per maand rijdt de bus naar de andere kant van het eiland. Genoeg is genoeg.

Waar niemand zich stoort aan uiterlijk vertoon. Het is maar gewoon dat een dame van 150 kilo in bikini op het strand gekoelde dranken verkoopt. Iedereen zegt oprecht ‘dankjewel’ tegen de dame.

Waar maar een paar dagen per week een ferry toekomt. Toeristen zijn nodig maar genoeg is genoeg.

Back to basic blijft hier de norm. Geen overbodige luxe. Geen shoppingmals, geen luxehotels, geen sterrenrestaurants.

Waar iedereen kampioen in backgammon is. En dat kan best stresserend zijn…